Harlingen – Terschelling, maandag 22 mei 2023: It giet oan

Het verslag maken van een Harlingen-Terschelling race (HT-race) is geen sinecure. Om met de titel te beginnen. Welke titel dekt nu het beste de drie dagen en de race? Als eerste schoot mij te binnen de Friese spreuk “It giet oan”. Oorspronkelijk afkomstig uit de kaatssport, maar het meest bekend van de Elfstedentocht toen de voorzitter van de Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden, in 1997 het doorgaan van de vijftiende Elfstedentocht aankondigde. Ook voor de HT-race geldt dat het dit jaar wel doorging. Door het coronavirus kon de HT-race in 2020 en 2021 niet doorgaan en in 2023 zette het slechte weer een streep door de race. Ook dit jaar leek de race voor de Rumptenaren niet door te kunnen gaan vanwege de enorme kostenverhoging. Maar gelukkig was onze vertrouwde sponsor “it-linx, connecting careers”, bereid de meerkosten te betalen en konden we toch van start.

Nou ja, van start gaan, dat was ook maar ternauwernood. Toen we ons mentaal aan het voorbereiden waren op de race lagen we even met de Leitsagher en de bemanning aan de kant gemeerd. Opeens kwam daar een heel groot vrachtschip langszij die onze sloep op minder dan 30 cm passeerde. Désirée sprong razendsnel van haar plaats en zocht haar toevlucht in de sloep naast ons. Als je het mij vraagt heeft de kapitein van de boot ons niet gezien. We mogen van geluk spreken dat dit geen vervelend incident of erger nog accident geworden is.

Een tweede titel zou kunnen zijn: “De Leitsagher met 8 nieuwelingen aan boord roeit een uitstekende race”. De weersomstandigheden waren pittig; er stond gedurende de gehele race van 34 Km een stevige tegenwind uit het NO met een windkracht 4 Beaufort. Daar bovenop stond er in het beroemde en beruchte Schuitengat een harde tegenstroom vanwege de wind en het aflopende tij. Dit jaar namen 8 van de 13 roeiers (er waren 2 wisselroeisters aan boord) voor de eerste keer deel aan de HT-race.  Er werd hard geroeid onder de bezielde leiding van de stuurman Cees Bakker. Mijn Polar Watch heeft zelfs snelheden van 4 min 30 sec per Km. gemeten over bepaalde delen van het traject. Omgerekend in normale taal is dit 13,33 Km/uur.  De veerboot kon ons met moeite inhalen. Als voorbereiding was er op de Linge serieus getraind, maar de golven en de stroming op het wad zijn totaal verschillend en heftiger dan die op de Linge. Toch heb ik geluiden gehoord na de race dat de trainingen zwaarder waren dan de HT-race. Dit heeft waarschijnlijk alles te maken met de overvloed aan adrenaline die door het bloed van de roeiers stroomde. En misschien ook wel een beetje roeierslatijn. De overtocht werd binnen de 4 uur gehaald. Een echte prestatie van het vernieuwde team; het blijkt een van de snelste tijden uit de historie van de Leitsagher te zijn. In de voorlopige uitslag is de Leitsagher op plaats 112 van de 137 deelnemende teams geëindigd.

Een derde titel zou kunnen zijn “Alles zat tegen, maar alles is op z’n pootjes te recht gekomen”. Zoals hierboven al gezegd was het best een poosje onduidelijk of we wel mee konden doen maar de sponsor “it-linx, connecting careers”, maakten het mogelijk dat we uiteindelijk een heel mooi volgschip tot onze beschikking kregen. Onze algemene conclusie was dat dit het mooiste volgschip was dat we in al die jaren gehad hebben. We hebben gelijk maar geprobeerd om de “Spes Nova” voor de HT-race van 2024 bij te boeken.

Ook zat het tegen bij de keuze van het traject Rumpt-Leeuwarden. Omdat we in de auto van Harrie ook een ex-Noord-Hollander (redactie: CB) aan boord hadden, moesten en zouden we de route via de Afsluitdijk nemen ondanks het feit dat we op de hoogte waren dat er van filevorming op de Afsluitdijk sprake was. Op de terugweg hebben 45 minuten voor de sluis stil gestaan. Maar we hielden de stemming erin.

De bemanning van onze tweemaster “Spes Nova” maakte ons op de terugweg blij door onder vol zeil naar Harlingen te varen. Maar met de harde wind voer het schip redelijk schuin waardoor de keukenbrigade als “dronkenlui” door de kombuis liepen. Door een val van een krat met bier is er veel van het kostbare vocht verloren gegaan. Maar niet getreurd er was nog voldoende over. Trouwens een woord van lof voor de keuken brigade. Voortreffelijk. Een belangrijke bijdrage aan het succes van de drie dagen. Immers wat moeten we zonder de koolhydraat loading op de donderdag en de aspergemaaltijd op de vrijdag. En niet te vergeten de gebakken eitjes van Jaap.

We hebben op het Wad te maken met eb en vloed en grote hoogteverschillen bij de aanlegsteiger. De schrijver dezes heeft zo nu en dan met dit groot verschil moeite om met souplesse het verschil te overbruggen. Linda verkeek zich op dit verschil en blesseerde zich helaas. Haar elleboog is nog pijnlijk, maar het komt goed.

Om het verhaal niet te negatief te maken (het waren immers drie voortreffelijke dagen) als laatste tegenslag nog de wederwaardigheden van de trailer. Op de parkeerplaats in Harlingen is het achterlicht er door een andere trailer vanaf gereden. Duct tape bleek een tijdelijke oplossing te zijn. Maar nog erger was dat onze trailer naar het eiland vervoerd was zonder dat dit onze bedoeling was. De auto van Herman die onze trailer trekt stond nog in Harlingen. Wat nu? Herman heeft het heel rustig allemaal opgelost: bravo. De Leitsagher is met de volgboot gewoon naar Harlingen meegetrokken. Herman en de trailer hebben de overtocht met de veerboot gemaakt. De Leitsagher werd op de vertrouwde plek gekraand. Eind goed, al goed.

Oh, dat was ik bijna vergeten: We zijn op de terugweg ook ons roer kwijtgeraakt. Een leermoment. De zekering van het roer was ontoereikend en moet dus hersteld en verbeterd worden. Ook hier weer een goed einde: het roer is op Terschelling gevonden en wordt door onze vrienden uit Utrecht meegenomen naar de Domstad waar we het kunnen ophalen.

Als vierde titel had heel goed gekund: “De HT-race als teambuilding”. Wat er allemaal gebeurd is, is te veel voor woorden. Bovendien er zijn momenten geweest waarop we tegen elkaar zeiden: “Wat op de boot gebeurd is, blijft op de boot”. Dus dan maar een kleine selectie van gebeurtenissen.

Peter, onze roeier op de boeg aan bakboordzijde, is zeer flexibel. Met zijn lengte en kracht kan hij uitstekend uit de weg op de boeg maar zich opvouwen in de slaapkooien lukt gewoon niet. Hij zeurt niet en pakt gewoon het matras uit de kooi en heeft in de eetkeuken geslapen. De ware teamgeest.
Na afloop van de race en de traditionele asperge maaltijd zijn de novieten geïnaugureerd. Dit mag je niet verwarren zoals de ontgroening plaatsvindt bij de studentenverenigingen. De inwijding in het HT-gebeuren was al geschied tijdens de trainingen op de Linge. Sterke verhalen over hoe zwaar het is. Dat je halverwege de tocht van ellende om je moeder roept, etc. Neen, de inauguratie is de toetreding tot het gilde van de HT-vaarders. Verder kan ik er niets over zeggen want wij allen hebben plechtig beloofd de ceremonie geheim te houden.
Tot slot van de teambuilding activiteiten hebben we plaatselijke horeca van omzet voorzien. De kroegen in West-Terschelling puilden uit. Allemaal jonge mensen in een boven beste stemming omdat ze de race hadden uitgeroeid. Het pils vloeide rijkelijk en vergemakkelijkte het leggen van sociale contacten. Zo ook met Ingrid uit Emmeloord die ons probeerde over te halen om volgend jaar toch tot en met het feest op Terschelling te blijven. Verdere details kan ik helaas niet geven onder het motto “Wat in de kroeg besproken is, blijft in de kroeg.

Om de drie dagen kort samen te vatten: We hebben als team mooie dagen beleefd en een fantastische HT-race geroeid. 

Theo Ockhuizen