Harlingen – Terschelling, zaterdag 31 mei 2019: Wisseling van de wacht

Historie van de HT sloepenrace
De HT is de koninginnentocht onder de sloepenraces. Met de HT is het allemaal begonnen.

De eerste oversteek van Harlingen naar Terschelling werd geroeid op zaterdag 21 juni 1975 ter gelegenheid van het 100 jarig bestaan van de “Hogere Zeevaartschool Willem Barentsz”. Hiermee werd de grondslag gelegd voor de HT Sloepenrace, een van de zwaarste races in ons land. Dit jaar was het de 45ste race. Eén jaar, nl 2013, is de race vanwege het slechte weer afgelast.

Voorbereiding

Het exacte aantal keren dat de SRV Rechtachteruit aan de race heeft deelgenomen is bij de schrijver van dit niet bekend. Het zijn er vele. Tenminste aan de verhalen van de deelnemers te oordelen. Laten we zeggen ergens in de buurt van 15 keer. Deelname van de SRV Rechtachteruit verloopt altijd volgens een vast stramien. In de weken voorafgaand aan de HT race wordt er straf geoefend op de Linge: techniek en uithoudingsvermogen. Ook de races in Weesp op de Vecht (helaas niet in 2019) en Grou in Friesland staan dan op het programma.

Het wedstrijdteam kende dit jaar 2 nieuwe deelnemers, nl Jolanda Theuws en Marco  Tensen. Tijdens de trainingen en ook daarbuiten werden zij overspoeld met de sterke verhalen. En laten we eerlijk zijn, ze werden er wel een beetje zenuwachtig van. Zo in de trant van: “Hou ik het wel vol die 34 Km?” of “Is het werkelijk zo erg”. Ook was de animo dit jaar zo groot dat we 13 roeiers hadden plus natuurlijk onze stuurvrouw Rian Magis. Dit betekende dat roeiers elkaar tijdens de race moesten afwisselen.

Vast stramien

Nadat de trainingsarbeid verricht is en we wedstrijdfit gaan we in de middag van Hemelvaartsdag naar Harlingen om ons in te schepen op een prachtig zeilschip van de “ bruine vloot”.  Dit jaar voor ons een nieuw schip, nl “Hoop op welvaart” uit 1899. Bij aankomst van de schrijver dezes waren de slaapplaatsen reeds verdeeld en de verdeling bleek minder spectaculair te zijn in vergelijk met 2018.  

De “Hoop op welvaart”

Ook routine is de avondmaaltijd met pasta. Ja we doen aan verantwoorde sportvoeding, nl koolhydraat loading voor de race van morgen.

De volgende morgen, de dag van de race, vroeg op omdat de starttijd i.v.m. met het tij aan de vroege kant is. Allen zijn we een beetje zenuwachtig. De wind is best hard, windkracht 4 uit het westen. Dat is in het eerste deel van de race de sterke wind schuin tegen over stuurboordzijde.

We waren gespannen voor de start, sommigen gaan juist meer praten , anderen worden stil. De vaseline en zonnebrand olie werden rijkelijk gebruikt. Heel snel van start, maar eenmaal buiten de beschutting van de haven werd de zee ruw. De sloep werd op en neer geslingerd.

Met een lichte wanhoop in de stem hoorde ik: “Blijft dat de hele race zo”. Inderdaad tot het Schuitengat vlak voor de kust bij Terschelling bleven de wind en de golven met de Leitsagher spelen. Maar we roeiden sterk door en we hadden een licht afwijkende koers t.o.v. da andere boten. Dit heeft ons zeker in het Schuitengat voordeel gebracht. De wind en de golven kwamen toen recht van achteren. De boot leek wel te planeren; een ongekende ervaring.

Maximale inzet van de bemanning van de Leitsagher in het Schuitengat

We hebben geroeid als “if there is no tomorrow”. In de uitslag lieten we 35 boten achter ons. Dat klinkt positief. Anders geformuleerd, we eindigden op plaats 105 wat een beetje een teleurstelling voor ons was. Maar op de keeper beschouwd ook weer niet zo slecht gezien de leeftijds- en genderopbouw van de roeiers (m/v).

HT inwijding van Jolanda (r) en Marco

’s Avonds, eenmaal terug aan boord van de “Hoop op welvaart” hebben we de traditionele aspergemaaltijd. En dan natuurlijk de inwijding van de mederoeiers die hun HT doop gehad hebben. Cees Bakker blijkt voor inwijdingen talent te hebben; als een ambtenaar van de burgerlijke stand heeft hij de novieten ingewijd. Daarna is op waardige wijze de stuurvrouw bedankt . Allereerst voor de periode als voorzitster van onze roeivereniging die dit jaar tot einde komt. Daarnaast heeft ze te kennen gegeven misschien te stoppen als stuurvrouw, doodzonde maar een realiteit.. Daarna barste het feest los. Eerst op de boot en daarna in West-Terschelling. Traditioneel gaan we eerst naar de “Walvisch” voor een kopje koffie met iets sterkers. Daarna maken we het plaatsje een beetje onveilig door ons in het feestgedruis te begeven. De beentjes gingen als vanouds van de grond. We voelden ons jonge goden. Niks mis mee.

Cees (l) en Theo voelden zich de koning te rijk na zo’n mooie race

De realiteit komt altijd de volgende dag. Tevreden varen we onder zeil terug naar Harlingen. Uitrusten, bijkletsen. zeehonden spotten en gewoon niks doen. Daarna gaat ieder weer zijns wege. Een mooie ervaring rijker en een versterking van de teamspirit.

De “Hoop op welvaart” onder zeil terug naar Harlingen. Het slot van een schitterend weekeinde.

Het slot van een schitterend weekeinde.

Theo Ockhuizen