HT 2016 Wedstrijdverslag

Voorbereiding

Eindelijk was het dan zo ver. Na maandenlange voorbereiding kon de HT race 2016 van start.

In de voorbereidingsfase heeft het A-team vele uren op de Linge doorgebracht om te leren gelijk te roeien, gelijk in te steken, de benen te gebruiken, achterover hangen, het laatste rukje etc. ’s Nachts in bed lag ik er nog wakker van. Al die commando’s. Het kom toch niet zo moeilijk zijn, maar toch.

Zo eenvoudig was het nu ook niet. Er vielen onderweg meerdere roeivrienden af. De trainingswedstrijd in Lemmer, 10 dagen voor de HT race, was onder zeer slechte weersomstandigheden gevaren met regen, hagel, koude temperatuten etc. Een waarlijk barre tocht. Die race heeft mensen aan het denken gezet. Het was sportief en bovendien buitengewoon plezierig dat de “afvallers” wel als ondersteunende fans het weekeinde meegingen op de volgboot.

Er waren ook roeiers bij voor wie deze HT race de eerste was. Deze novieten hadden de meest verschrikkelijke verhalen gehoord over de HT races uit het verleden. Tochten van 5 uur, niet aankomen vanwege de tegenstroom, het Schuitengat als een soort hel op het wad met ware zeeslagen met de andere sloepen, “you name it” het zou een barre tocht worden.

Het regelen van het vervoer gaat in deze 21^ste eeuw op een geheel nieuwe wijze, nl per WhatsApp. Hoeveel berichtjes ik langs heb zien komen, ik weet het niet, het waren er heel veel. Aan het eind van het WhatsApp traject heeft iedereen vervoer gevonden. We waren in ieder geval compleet in Harlingen op Hemelvaartsavond.

Een weekeinde vol tradities

Het gebeuren staat bol van tradities met herkenbare en vertrouwenwekkende standaard omstandigheden. Zo had Chris, onze kapitein, een nieuwe matroos gevonden, “aus Hamburg”. Connie bleek heel aardig te zijn en mengde zich zeer goed met ons gezelschap. Prima dus.

Een tweede traditie is de enthousiaste aanmoediging maar tevens kritische begeleiding van Danique. Ook dit jaar weer aanwezig en achteraf, denk ik,  toch weer zeer prestatie verhogend.

De maaltijd op de donderdagavond is traditioneel. Koolhydraat loading voor een betere prestatie de volgende dag. De glycogeenvoorraad moet optimaal zijn om de suikers direct te gebruiken in de eerste 45 minuten van de race. We gaan duidelijk met onze tijd mee. De maaltijd is gelukkig ook heerlijk en met liefde bereid. Serge heeft er in ieder geval zeer van genoten en heeft dit ook duidelijk kenbaar gemaakt. Ook is duidelijk dat gefermenteerde suikers de membranen van de hersencellen meer vloeibaar maken en dat daardoor sociale barrières vervallen of in ieder geval lager worden. De gezelligheid steeg en er werd uit volle borst gezongen. Hoogtepunt was het onvolprezen Drentse lied van Adam die Eva zijn liefde toonde met suikerbieten.

Vroeg naar bed. Ook dat is een jaarlijks terugkerend ritueel. “Wie bij wie” of misschien beter geformuleerd, “wie niet bij wie”. In onze 1^e klas hut met stromend water zouden we met 4 mannen slapen, maar uiteindelijk sliepen twee daarvan in het kombuis. Voor Rogier en mij bleek het toen een ruime tweepersoons hut te zijn. Over Rogier gesproken. Hij heeft dit weekeinde heel veel corvee gedraaid, daartoe aangemoedigd door het kritisch kader aan boord. Rogier, mijn petje af, geweldig.

Serge toont zijn waardering voor de keukenbrigade.

De wedstrijd der wedstrijden

De vrijdag verloopt eigenlijk zoals altijd. Richard was vroeg wakker en ging eens lekker een douche nemen. Alhoewel hygiëne altijd gewaardeerd wordt, was dat dit keer niet het geval. Men vond tien voor zes een beetje vroeg. Dit was niet voor herhaling vatbaar. Cees Bakker heeft de traditionele plicht om het brood voor die ochtend in de stad te halen.

We waren dus vroeg wakker, maar onze starttijd was laat op de ochtend. Wachten dus. De spanning was voelbaar bij de nieuwelingen. Wat zou de tocht der tochten hen brengen. Een derde deel van de bemanning aan boord bestond uit roeiers die voor de eerste keer meededen (Lotte, Desiree, Ludo en Harald). Deze nieuwelingen hebben fantastisch geroeid.

Het weer was fantastisch: zon, weinig wind en dan ook nog uit het zuidoosten. Schitterend vaarweer, met een praktisch vlakke zee. Ik moet zeggen we hebben prachtig geroeid. Alle lof. We zagen er als team gelikt uit. Nieuwe sportkleding met een prachtig windjack en een mooi T-shirt. Heel veel dank gaat uit naar onze nieuwe sponsor itlinx die de teamspirit met deze kleding verhoogd heeft en misschien wel onze prestatie, maar dat is wetenschappelijk niet vast te stellen. We hebben razendsnel geroeid. De stuur was onvermoeibaar en wij volgden alle bevelen en aanwijzingen op. Nu kwam het goed van pas wat we allemaal getraind hadden: “gelijk insteken, achterover gaan en het laatste rukje geven”. We leverden strijd met onze concurrenten uit Den Helder. We hebben heel veel teams ingehaald. Spectaculair was de wijze waarop we in het Schuitengat de meute achtervolgers voorbleven. We zijn als 12^de boot over de finishlijn gegaan. We hadden startnummer 58 dus kun je gemakkelijk uitrekenen hoeveel sloepen we hebben ingehaald (slechts 2 boten zijn ons gepasseerd).

De goede oplossing kunnen jullie naar onze voorzitter Rian sturen. De realiteit van de gecorrigeerde uitslag komt altijd later en ook in dit verslag.

De Leitshager in volle strijd op het wad

Eenmaal in de haven was het ontroerend om te zien dat de liefde ook onder andere sloeproeiers nog levend is. Onder luidkeelse toejuichingen van het publiek werd een officieel huwelijksaanzoek gedaan en ook positief beantwoord. Wij allen waren een beetje onder de indruk van zoveel liefdesgeluk.

Aftermath

Ja en dan vervallen we weer in de tradities die we zo koesteren. Eenmaal weer op de volgboot hebben we genoten van een heerlijke aspergemaaltijd. Met liefde geschild en met liefde bereid. De stemming was opperbest. Goed geroeid, schitterend weer, zelfs de warmste spot in heel Europa, heerlijk gegeten en mooie wijnen om het geheel te completeren. Daarna met zijn allen naar Paviljoen de Walvis voor de ondergaande zon, een kopje koffie of een “Irish coffee”.  Onderweg kwamen we langs een huis met het opschrift “De Leitsagher”. Serge nam het initiatief om aan te bellen. De bewoner bleek bij het loodswezen in Rotterdam gewerkt te hebben en de “Leitsagher” te hebben aangekocht voor het loodswezen. Het bleek dat hij al minimaal 15 keer met onze boot de HT race gevaren had. Hij zal ons allerlei informatie over de boot toesturen. Foto genomen en daarna door gelopen naar onze koffietent.

Tegenvaller was dat we lek geprikt zijn door de “neefjes” (muggen op z’n Betuws). Daarna zijn we rustig terug gewandeld naar de volgboot. Op de terugweg naar de boot zijn sommigen onder ons de weg kwijt geraakt en ter verkwikking in het “Amsterdams Koffiehuis” terecht gekomen. Het koffiehuis kwam bekend voor. En ook hier werd een nieuwe traditie geboren. Vorig jaar hebben we onze vreugde tot uiting gebracht door op de tafel te dansen. Ook dit jaar werd er weer op de tafel gedanst. Net als vorig jaar liet Dani zich niet onbetuigd. Haar moeder Rian wilden we ook op het schild hijsen maar zij vond het toch wat huiverig. Volgend jaar maar weer eens proberen om onze voorzitter haar terechte plaats te geven, namelijk op het schild. Maar verder heeft Rian wel met onze ploeg de voetjes van de vloer gedanst.

Bemanning van de Leitsagher voor de Leitsagher.

Nog een leuke anekdote is dat Dani aan de praat kwam met een man die belangstellend vroeg of ze ook mee geroeid had. Dani antwoorde op de haar bekende directe wijze dat ze sloeproeien een domme sport vond (en zeer waarschijnlijk in een nog directere bewoording). De man bleek de voorzitter te zijn van het organiserend comité. Hij had nog veel meer leuke details over wat hij zo al deed en doet en Dani dacht “je kunt me nog meer vertellen”. Bleek de volgende dag op LinkedIn dat de man de volledige waarheid had gesproken en geen fantast was.
Het bleef nog lang onrustig in West Terschelling maar…  uiteindelijk hebben we toch de weg naar de boot gevonden en waren eigenlijk nog niet eens  zo heel laat aan boord. We hebben maar niet gedoucht en zijn na een slaapmutsje in de slaapzak gekropen. In mijn geval in een ruime tweepersoons hut.

 

 

 

 

 

 

Lotte en Theo: de voetjes van de vloer

 

Terug naar de realiteit
De volgende dag weer hetzelfde recept. Cees haalt Lotte en het brood. Wij moesten suikerbrood inkopen voor thuis. Dit jaar erg makkelijk want ik heb het thuis gepresenteerd als een “Moederdag cadeau”. De volgboot is op de motor naar Harlingen gevaren en deed er meer dan 5 uur over. En wij hadden de race in 3 uur en 23 minuten gevaren. Wat hebben wij hard geroeid. Een dag na de race nam het respect voor onze race en tijd astronomische vormen aan.
Het weer was geweldig. Echt weer om een kleurtje op de benen te kweken. De zonnebrand werd rijkelijk onderling gedeeld en er was sprake van een ware benenparade. Welke benen nu bij wie horen weet ik niet, maar misschien weet de voorzitter dit wel. Zij is doorgaans welingelicht. Er zijn op de terugweg nog zeehondjes gespot. De dag kon niet meer stuk.

 

 

 

 

 

 

Benenparade

En ja, dan de uitslag. Hoe kan het nou dat we zoveel boten hebben in gehaald en de meute zijn voorgebleven dat we 98ste zijn geworden? Groot debat op WhatsApp. De CW waarde is niet goed, is het argument. Ik weet het niet. Ik ben van huis uit maar een eenvoudige bioloog. Er staat bij de uitslag een staatje van hoeveel tijd je korter had moet varen om winnaar te worden. Dat was 53 minuten, hetgeen zou betekenen dat we de race in 2 ½ uur hadden moeten varen. Dat zouden we een verborgen hulpmotor nodig hebben. Die hebben we niet. Wat we wel hebben is een fantastische ploeg die loeihard gevaren heeft. Ja, dan kom je op het meest belangrijke punt van het weekeinde. Door de samenstelling van het gezelschap met de nieuwe leden er bij, met enthousiaste fans die ons aanmoedigden tijdens de race was het een buitengewoon aangenaam gezelschap dat enorm stimulerend werkte. Al zouden we laatste geworden zijn dan nog zou het een uitstekende weekeinde zijn geweest.

Volgend jaar weer. Zelfde boot, zelfde mensen, zelfde weer.

Theo Ockhuizen