HT Race (Harlingen Terschelling), 30 mei 2014

Mijn hart klopte – wel wat extra snel. Hier, bij de start in Harlingen van de “Koninginnerace” van het sloeproeien, was ik toch wel benieuwd hoe de race zou verlopen. Het zou mijn derde race worden. Vorig jaar lagen we ook aan de start maar toen ging de race -terecht overigens- niet door vanwege het slechte weer met storm op het wad. Dit jaar viel Hemelvaart, en dus de HT race, laat in het jaar en we hadden als team extra getraind. Ter voorbereiding hadden we zelfs op 10 mei de race in Grou over een afstand van 20 Km geroeid. Op 24 mei, een week voor de HT race, waren we nog op en neer naar Heukulum geroeid, met tussenstop weliswaar, maar dat diende de clubkas en we verenigden het nuttige (de clubkas) met het aangename (een alcoholvrij biertje in de plaatselijke kroeg bij het haventje. Heel gezellig.

Zoals ook bij de voorgaande jaren, was alles weer voortreffelijk geregeld. De volgboot “Excelsior” was voor 2 nachten ons thuis. Op de donderdagavond hadden we ons goed voorbereid met een koolhydratenrijke maaltijd om de glycogeenvoorraad in de lever op maximale peil te brengen. De suikers zouden we hard nodig hebben in het eerste uur van de race. Op de dag van de race werd er vers brood bij de plaatselijke bakker gehaald. Ook suikerbrood, zowel voor op de volgboot als voor het thuisfront.

Zoals gezegd het team was goed voorbereid en goed getraind. We gingen na het verlossende startschot ambitieus van start. De start is altijd hectisch: met tien boten tegelijk starten en dan als eerste op het open water zien te komen. De suikervoorraad kwam hier goed van pas -instant energy- en de adrenaline deed de rest. Later in de race start de vetverbranding, hetgeen een welkom bijverschijnsel is; tenminste voor de rapporteur. De verwachtingen waren hoog gespannen. We waren goed getraind en wilden ons verbeteren in de “overall” klassering. In 2012 waren we 66ste in de einduitslag met een tijd van 3 uur 46 min. en 31 sec. Dat wilden we verbeteren. We waren er klaar voor.

Heel belangrijk tijdens de race zijn teamspirit en tactiek. Cees Bakker was onze stuurman. Op de hem bekende wijze moedigde hij de roeiers enthousiast aan. De samenstelling van het team was “well-balanced” zowel qua leeftijd als wat betreft de man/vrouw verhouding. De teamspirit was voortreffelijk. We gingen er voor en zouden ons helemaal leeg roeien. Het wad vereist speciale kennis wat betreft getijden en stromingen. Het is op het wad zo dat de kortste afstand tussen twee punten wel de kortste weg is -zoals een van de grondregels van de fysica ons leert- maar dat dit nog niet de snelste route hoeft te zijn. Wij vaarden de kortste route en verloren daardoor kostbare tijd. Toen we eenmaal de finishlijn passeerden waren we 4 uur, 9 min. en 27 sec. onderweg geweest. De klassering in de voorlopige uitslag, die pas bij thuiskomst bekend werd, was plaats 96. Dat viel een beetje tegen. Nu ja, weer een uitdaging voor 2015 om de klassering te verbeteren.

Dat het niet makkelijk is om met de stroming op het wad rekening te houden blijkt wel uit het feit dat de organisatie geworsteld heeft met het klassement. In de herziene uitslag is de Leitsagher zelfs 2 plaatsjes gezakt. Het organiserend comite meldt op de website dat “Helaas, de stroom, die op de dag van de HT-race bijzonder prominent aanwezig was en afweek van de verwachtingen blijkt deels verkeerd geinterpreteerd te zijn. Het gevolg is dat de uitslag aanmerkelijk afwijkt ten opzichte van de prijsuitreiking. Dit is zo ongeveer de nachtmerrie van elke organisatie en vooral bij deze laatste editie van dit bestuur is het extra vervelend. Onze welgemeende excuses aan jullie als deelnemers. De tussenliggende tijd vanaf 31 mei tot nu hebben wij gebruikt om niet alleen de uitslagen te herzien, maar ook een oplossing te vinden voor dit probleem in de toekomst. Het idee is nu om volgend jaar een aantal sloepen met GPS en log uit te rusten en deze gegevens te gebruiken bij de verwerking. Op deze manier wordt de stroom zo eerlijk mogelijk meegenomen en is het verschil, dat nu is ontstaan bij het stroommeten op vaste punten, verleden tijd.”

De beloning na de race is de traditionele aspergemaaltijd aan boord. Ook dit keer waren de asperges speciaal uit Limburg gehaald, want volgens welingelichte kringen aan boord zijn de Limburgse asperges de lekkerste. Wij hebben geen reden om dit in twijfel te trekken. Ook gebruikelijk is om een kopje koffie en een borreltje te gaan gebruiken in paviljoen de Walvis. Zelf zeggen zij op hun website: “Misschien wel het mooiste plekje van Nederland”.

Na genoten te hebben van het uitzicht en de gezelligheid ontstond op de weg terug naar de volgboot het initiatief om de plaatselijke horeca nog eens verder van nabij te verkennen. Zes moedige roeiers en fans zijn nog tot laat in de kroeg gebleven. Uw rapporteur was daar bij. Hadden de roeiers in de race wel alles gegeven dat zij nog de energie hadden om te feesten? De vraag is niet makkelijk te bentwoorden. Een van de redenen zou kunnen zijn dat de adrenaline spiegel nog niet tot het normale niveau gedaald was. Hoe het ook zij, we vonden de kroeg -waarvan ik de naam allang vergeten ben- zeer gezellig. We hebben dansend op de tafel gefeest. Een uiting van feestvreugde waarvan ik dacht dat die allang achter mij lag, maar het was geweldig. De laatste keer was misschien wel 40 jaar geleden, maar met de ervaring op Terschelling denk ik: “Voor herhaling vatbaar”. Vroeg in de ochtend -of laat in de avond we in onze kooi tevreden in slaap gevallen. De adrenaline was door het bier gedoofd.

Op zaterdag zijn we onder zeil weer naar Harlingen gevaren. Altijd een dag om uit te rusten, bij te praten en te relaxen. Het uit het water halen van de Leitsagher verliep voorspoedig.

We kregen een sleep van een motorboot. Voldaan en tevreden keerden we huiswaarts met de vaste overtuiging dat we volgend jaar weer van de partij zullen zijn en ons plaatsje in de eindrangschikking zullen verbeteren.

Theo Ockhuizen,, stuurboord, boeg

Klik hier voor de Foto’s