The Great River Race – London, 17 september 2011

Theo, jij schrijft wel het verslag van onze trip, luidde het unanieme oordeel van de groep. Ja maar, ik heb het de vorige keer ook al gedaan. Klopt, juist daarom, je deed het zo goed. Nou daar kun je wat mij betreft best vraagtekens bij zetten. Kortom, het hielp niet en daarom dit verslag.

Onze voorzitster en tevens de slagvrouw heeft via een e-mail alle deelnemers reeds voor hun inzet bedankt en gaf eigenlijk in het kort al een heel goed verslag van de trip. Heel intrigerend was de laatste zinsnede van haar verslag “en ik ben ook weer wijzer geworden”. Wat zou dat nou betekenen.

Maar eerst maar eens de trip zelf. Allard had de overtocht met de boort geregeld. Dat was heel relaxed. Om half acht verzamelen bij Steef en Carla om daarna rustig naar Hoek van Holland rijden. De Leitsagher achter de auto van Steef. Rian heeft het voortreffelijk in haar e-mailtje verwoord: “ Ik denk dat we het er allemaal over eens zijn: Steef wat een kanjer ben je met die boot achter je aan door Londen!!!Geen bocht was hem te scherp, geen heuveltje te hoog. En wel tempo houden he! Carla stapte met klotsende oksels uit, Steef vertrok geen spier, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nou Steef, namens alle roeiers: Toppie, je mag het vaker doen..”.

Eenmaal op de veerboot aangekomen hebben we het vochtverlies aangevuld en onze beweging genomen. Carla was de grootste aanjager van een partijtje basketbal. Maar wat was de bal vet en vies. Met moeite zijn de vlekken uit mijn kleren verwijderd.

Ik kan het iedereen aanraden om met de boot de overtocht te maken. Het is een nieuwe veerboot met een luxueuze inrichting. De hutten zijn echt comfortabel. Voor de afvaart, thuis in Rumpt, is er nog een levendige correspondentie geweest over met wie Liesbeth nu een hut moest delen. Maar door slagvaardige interventie van Allard is er uiteindelijk toch voor gekozen om de twee echtlieden Marc en Elisabeth bij elkaar te laten slapen. Rian had daardoor de luxe om de hut voor haar zelf te hebben.

We zijn geen verrassingen tegen gekomen, het kranen verliep prima en gelukkig lag de boot bij de start! Het was toch wel even spannend. Een aantal jaren geleden toen we als vereniging ook aan de race deelnamen was het kranen een hachelijke onderneming. Nu niet, er stond een professionele kraan en het was in een ogenblik gepiept.

Voor de mensen die meegeholpen hadden de Leitsagher te water te laten, zaten de werkzaamheden er op. Ze konden nu volop genieten van het mooie weer, de Engelse atmosfeer en het bier bij Kew Garden station. Heerlijk. De anderen hebben een middagje London genomen en zijn met het openbaar vervoer naar de City gereisd. Om… jullie raden het al, te shoppen bij Harrods. Wat was ik blij dat ik rustig in Richmond gebleven was. Maar de London-gangers waren ook heel tevreden met hun trip. ’s Avonds met z’n allen heerlijk gegeten in een restaurant aan de Theems.

 

De dag van de race begon al vroeg met een goed ontbijt in ons hotel. Even tussendoor, het hotel was geregeld door Wim Hogendoorn die zelf helaas niet in de gelegenheid was mee te gaan. Met het hotel was niets mis. Goede keus. Daarna na de bus die door de organisatie beschikbaar was gesteld om de deelnemers naar de start te brengen. Je raadt het al: we zagen de achterlichten van de dubbeldekkers. We waren te laat. Nou ook dat weer niet. We waren 12 uur te vroeg. Iemand had ergens in het proces van inschrijving geen rekening gehouden met a.m. en p.m en wat nu de startplaats was en de plek van aankomst.

Hoe dan ook het probleem om naar de startplaats te komen is met Engelse hulpvaardigheid en wat geluk opgelost. Grote vraag was nu of we wel op tijd zouden zijn om ons in te schrijven. Met Dick en Nelleke gebeld om te vragen of zij ons alvast zouden willen inschrijven. Moet je je voorstellen: Dick en Nelleke waren ’s ochtends uit Nederland vertrokken en zouden er eerder zijn dan wij die slecht 20 mijlen naar de startplaats moesten overbruggen (letterlijk). Maar we hadden geluk. Er waren meerdere Nederlandse teams die aan de race mee deden en zij hebben ons door het doolhof van de ondergrondse verbindingen geleid. We waren ruim op tijd.

De voorbereiding voor de race konden beginnen. Het raceteam was compleet, maar er ontbrak een verplichte passagier. De rekrutering van deze passagier was op vrijdag al vol enthousiasme door Wim en Theo ter hand genomen. Maar welke aantrekkelijke vrouwelijke passagier zij ook met hun charmes aanspraken, geen van allen was bereid om aan te monsteren als bemanningslid. Onze dames van dat team deden dat veel efficiënter. Eenmaal bij de start aangekomen lieten zij de omroeper om een passagier vragen. Binnen een minuut stond daar een jonge Schot in traditionele kleding die graag met ons mee wilde varen en roeien, Nou dat hebben we geweten. Hij heeft diepe indruk op de dames gemaakt en het leek wel of het de rest van het weekend nergens anders meer over ging dan het kostuum van Adam, juist het adamskostuum!

Ruim op tijd hebben we onze plaats in de boot ingenomen en naar de wachtzone gevaren. Ruim 300 boten nemen aan de race deel en die liggen allemaal in de sterk stromende rivier te wachten op het startschot. Een complete chaos. Het bleek dat er bij ons aan boord ook vele kapiteins waren en de bevelen kwamen van links en rechts, voor en achter, en de onze voortreffelijke stuurvrouw Carla. Bij mij riep deze fase het beeld op van een ouderwetse zeeslag. Michiel Adriaanszoon de Ruyter die op de Theems de Engelse vloot versloeg.

In 1667, midden in de Tweede Engelse Zeeoorlog, beleefde De Ruyter zijn grootste moment. Op aandringen van raadpensionaris Johan de Witt voerde hij de vloot aan die de Engelsen op eigen terrein een grote slag moest toebrengen. Het plan lukte. Een groot deel van de Engelse vloot werd in de Medway nabij Chatham vernietigd. De Ruyter werd vereerd als de nieuwe Hannibal.

In de chaos voor de start brak als traditie het vlaggenstokje voor op de plecht. Bij een poging om het stokje te spalken werd een roeiriem gelanceerd die op ongelukkige wijze Linda blesseerde.

Gelukkig was er een dokter aan boord en mede dankzij de adequate medische verzorging en de steunbetuigingen van de bemanning was Linda toch instaat de race te roeien en ook uit te roeien.

De race was fantastisch. Een geweldige sensatie om op de Theems te roeien. Het is daar zo druk met boten in allerlei vormen en van allerlei grootte dat het moeilijk is de juiste koers te varen.

Bijna hadden we een kleine roeiboot overvaren maar gelukkig werd de boot op tijd ontdekt. Het weer was slecht. Regen, zelfs hevige regen. Daardoor ook veel wind, waarddoor de race toch nog een zware race werd. De beloning was ook groot. Een prachtige regenboog boven de rivier en onder de Tower bridge door varen. Er zijn er maar weinig mensen die dat kunnen zeggen.In de Telegraaf heeft een verslagje van de Great River Race gestaan waarin ook Nederlandse deelnemers aan het woord kwamen. In de typerende Telegraaf stijl met een overtreffende trap werd gemeld dat de jonge kerels van de Nederlandse marine volledig uitgeput over de streep kwamen. En zij waren met het zelfde type boot maar vijf minuten sneller dan wij. En … wij waren nog zo fris als een hoentje. Het team van de Rumptse Sloeproeivereniging : Rechtacheruit” had dus een uitstekende prestatie geleverd waar we trots op mogen zijn.

Na de race waren we doorweekt van de hevige regenval en zijn we ons gaan verfrissen in het Hotel. Daarna was de animo weggezakt om naar het feest terug te keren. We hebben heerlijk gedineerd bij een prijswinnend Indiaas restaurant.

De volgende dag, zondag, moesten we extreem vroeg opstaan om op tijd de veerboot te halen. Op de heenreis hadden we nog een stukje Londen in de route opgenomen, het zgn “sight seeing”, maar nu was daar minder behoefte aan.

 

We zijn rechtstreeks naar Harwich gereden. Eenmaal op de boot aangekomen kon het grote relaxen beginnen. Het weer was voortreffelijk, veel zon. De maaltijd was ook prima. Onderweg nooit een moment van verveling. Altijd wat te zien. En ook zoals Rian het in haar e-mailtje verwoordde: “de hele middag doezelen in de zon!!!”

Ja dan ben ik weer bij het verslag van Rian aangekomen: “we zijn weer veel wijzer geworden”. Wat bedoelt ze daar nu mee? Elk groepsproces in natuurlijk uniek. Ons team is qua samenstelling uniek. Sommigen zoals uw verslaggever zijn altijd zoek (of niet natuurlijk). De uitspraak was niet van de lucht: “Is Theo er ook?” Anderen regelen dingen en zaken, zoals de veelbesproken Adam. Weer anderen zorgen voor de juiste koers aan boord van de sloep, ook als de boot in onstuimig water is terecht gekomen.

Rest nog de vraag hoe deze Great River Race zich tot de HT zich verhoudt. Als je het mij vraagt dan is mijn antwoord: “De HT elk jaar, de GRR om de vijf”. Waarom? Gevoel, de beleving. De HT is wat mij betreft zwaarder, het verblijf en eten aan boord van de volgboot is uniek en knotsgezellig. En tot slot, het eilandgevoel op Terschelling is wel een apart gevoel. Kortom, ik zou zo weer mee gaan voor de moeder van alle roeiraces in Londen, maar eerst Amsterdam, Muiden en dan een winterslaap. Het was een unieke en waardevolle belevenis. Aan allen daarvoor dank.

Theo Ockhuizen

Klik hier voor de Foto’s